توی این عکس دو تا نمودار میبینید: قرمز نمودار درگیری ۷۰ درصد جامعه است و آبی نمودار درگیری ۴۰ درصد. قرمز زود تمام میشه ولی آبی طول میکشه تا تمام بشه. پس چرا قرمز بدتره؟ بالای عکس توضیح داده که ما میتونیم مبتلا شدن رو به تعویق بندازیم ولی جلوش رو نمیتونیم بگیریم. اگر به تعویق بندازیم فرصت برای ارائه خدمات درمانی فراهم‌میشه. و با یه توضیح ساده و قشنگ گفته «این یعنی اینکه روی یک تخت icu با تجهیزات کافی درمان بشی یا توی یک چادر بیمارستان صحرایی!»
اما چکار کنیم که پیک بیماری رو با ۴۰ درصد ابتلای جامعه بگذرونیم؟ اگر چرخه انتقال ویروس بشکنه و افراد کمتر مبتلا بشن رسیدن به پیک بیماری آهسته تر میشه و بیشتر طول میکشه (یعنی ممکنه به اواخر فروردین یا اردیبهشت هم برسه) اما خوبیش این هست که تا اون موقع فرصت برای آماده کردن بیمارستانها، تهیه تجهیزات مراقبتی و حمایتی و‌درمان و … فراهم میشه.
افراد کمتری بیمار میشن و مراجعات و بستری هم کمتر میشه. و امکان رسیدگی بیشتر و درمان قطعی و بهبودی قطعی بیشتر اتفاق میفته و مرگ و میر کمتر میشه. اونوقت میشه از کرونا اینقدرها هم نترسید. و اینکه هر چی زمان بگذره احتمال پیدا شدن واکسن و درمان قطعی بیشتره!
مهم اینه که بدونیم کرونا بیماری خیلی کشنده ای نیست و همه مبتلایان کرونا نمیمیرند، به شرطی که مبتلایان کمتری داشته باشیم!
اما در شرایطی که مبتلایان زیادی همزمان نیازمند دریافت خدمات بیمارستانی باشند با وجود شرایط فعلی سیستم درمانی کشور ما، قطعا مرگ و میر بالا خواهد بود.
پس با خارج نشدن از خونه هامون و رعایت دقیق و وسواسی اصول پیشگیری (استفاده درست از ماسک و شستشوی مکرر و صحیح دستها) چرخه انتقال ویروس رو بشکنیم و نگذاریم که کرونا تلفات زیادی از ما بگیره.
این نکته خصوصا برای مردم شهرستانهای کوچکتر و روستاها خیلی حیاتی تره، چون خدمت رسانی و درمان در این مراکز محدودیتهای بیشتری داره.
